-
டைம் மிஷினில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தோம். நான் கொடுத்த லேசர் பூவைக் கையில் ஏந்தியபடி அந்தக் கேள்வியைக் கேட்பாள் என மைக்ரோ அளவுகூட எதிர்பார்க்கவில்லை. ‘வருங்காலத்தில் காதல் எப்படி இருக்கும்?’ என்பதுதான் அவளது கேள்வி. காதோரத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த என் மூளையின் ஐ.க்யூ. அளவு கூடிக் குறைந்ததை அவளிடம் வெளிக்காட்டாமல், 'அதுவந்து...' என பதிலை இழுத்தேன். இதற்கு முந்தைய பேரண்டத்தில் இருந்து எடுத்து வந்திருந்த காதலர்களின் புதை படிமங்களை வரிசையாகக் காண்பித்து இப்படித்தான் வருங்காலக் காதல் இருக்குமென்றேன். பைபர் இழைக் கண்கள் வழியாக படிமங்களை உற்றுப் பார்த்தவள் அகச்சிவப்பு புன்னகையை முகத்தில் காட்டி புரியவில்லை என்பதை உதடு சுழித்துக் காண்பித்தாள். எப்படிப் புரிய வைப்பது எனக் குழம்பித் தவித்த நேரம் அல்ட்ராசவுண்ட் (மீயொலி) இசை பின்னணியில் ஒலிக்க ‘பால்வீதியில் நிலவு நீ...’ என்கிற 1024பைட் கவிதையை வாசித்துக் காட்டினேன். ரெக்கார்ட் செய்து மெமரியில் ஏற்றிக் கொண்டவள் காதலாகிக் கசிந்துருகினாள்.
- Mano Red / 2.11.17
